Τα φεγγάρια της Μεσοχώρας - Βιβλιοκριτική

Κριτική παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Κώστα Ιτούρη ( Μπαρούτα) Τα φεγγάρια της Μεσοχώρας

Από τον Κώστα Κατσαρό Πολιτικό Μηχανικό
Επίτιμο Γενικό Διευθυντή Δήμου Τρικκαίων



Το άνοιγμα στο χώρο της ποίησης είναι το πέταγμα του αητού που οραματίζεται ο ποιητής και η απογείωση από την πεζή και οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνει μόνος και αβοήθητος έχοντας μέσα στη νύχτα το φεγγάρι συντροφιά στη τρεμάμενη και δονούμενη γη της συντέλειας των εστιών και των αισθημάτων. Μεγάλος ο πόνος, μεγάλη η οργή, μεγάλο το παράπονο. Αστείρευτες πηγές έμπνευσης και ποιητικής δημιουργίας.

Όλα αναποδογυρίζουν και αλλάζουν ξαφνικά όταν πριν από εικοσιεπτά (27) χρόνια! εν μέσω αφελών χειροκροτημάτων αναγγέλονται από επίσημα χείλη τα μεγάλα και τρανά που θα συμβούν πολύ γρήγορα και θα κάνουν την ορεινή Μεσοχώρα γη της επαγγελίας!
Η ηρεμία της κοινωνικής ζωής και του λαμπρού φυσικού περιβάλλοντος ταράχτηκε και οι χρυσοθήρες του νέου Κλοντάικ έκαναν την εμφάνισή τους από νωρίς και αναμίχθηκαν τότε οι καλοί με του κακούς, χάθηκαν απότομα οι παραδοσιακές και κυρίαρχες αξίες της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης, της καλής γειτονίας, των αγνών και φιλικών αισθημάτων, μπροστά στις επιχρυσωμένες ελπίδες της ταχείας προόδου και στην όψιμη υπεραξία της πανώριας πλέον γης, που όλα μαζί συντάραξαν το μυαλό και την καρδιά αθώων ανθρώπων και έγιναν λαίμαργοι και κακοί .
Το Μέγα Έργο, που θα άλλαζε τη μοίρα των ανθρώπων, προχωρούσε με γρήγορους ή αργούς ρυθμούς ανάλογα με το ψηφοθηρικό σήμα που έπαιρνε κάθε άνοιξη από το Κιλελέρ , τα σχέδια, οι προδιαγραφές και τα κυβικά του νερού, άλλαζαν με τη βούληση των ειδημόνων και των ανίδεων, έρρεε άφθονος πακτωλός χρημάτων, οι δαπάνες γίνονταν αφειδώς και προς πολλές κατευθύνσεις, οι άνθρωποι και οι διαμαρτυρίες τους, ήπιες η δυναμικές, έπρεπε με κάθε θυσία να σταματήσουν, το όραμα της υποτιθέμενης ανάπτυξης το σκοτείνιασε ο μακρόσυρτα φθοροποιός χρόνος και έγινε καταστροφική υστέρηση και η εν γένει λύση του προβλήματος, έγινε άλυτο, χρόνιο και αδιέξοδο, πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα.

Όπως εξελίχθηκε, αυτό δεν είναι το Μέγα και Σεβαστό Έργο που θα αλλάξει τη μοίρα των ανθρώπων, είναι η Βάσκανη Μοίρα των ντόπιων ανθρώπων να αντέξουν για μια ολόκληρη ζωή τη σκληρή υπαρξιακή δοκιμασία των σταθερών αξιών, να σταθούν όρθιοι και να απορρίψουν τις δελεαστικές προσφορές του επικείμενου πλούτου και της επίπλαστης ευημερίας , να αντισταθούν στο αβάσταχτο ξερίζωμα βωμών και εστιών, να πληρώσουν αμαχητί το άνισο τίμημα της μεταμόρφωσης, να πουλήσουν και να αλλάξουν τα βιώματα και την ψυχή τους, και όλα αυτά με εκβιασμούς, προσβολές και ταπεινώσεις, αλλά με το χρόνο ανέλπιστο σύμμαχο να χτίζει και να δημιουργεί το δικό του γι αυτούς υπέρμαχο δίκαιο, ανατρεπτικού των πραγμάτων περιεχομένου.
Σίγουρα χρειάζονται υπεράνθρωποι μακράς διάρκειας , σίγουρα χρειάζονται ήρωες μακράς διάρκειας, σίγουρα είναι μια αληθινή τραγωδία μακράς διάρκειας και για τους πολίτες και για την πολιτεία, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα κάποιος από μηχανής θεός!
Έρχεται κάποτε η στιγμή της εικονικής λογοδοσίας, που όλοι τότε σκορπάνε και φεύγουν και χάνονται, οι σχεδιαστές, οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες, οι εταιρείες, οι ειδήμονες , οι αδαείς, οι ευνοημένοι και οι κόλακες, γιατί έρχεται ο ποιητής.
Μένουν να λογοδοτήσουν οι αυτόχθονες, οι πολυπαθόντες και οι πάσχοντες, οι αποκαμωμένες και εξαντλημένες σκιές, οι ούτως η άλλως και ανέκαθεν ηρωικές μορφές, γιατί έρχεται ο ποιητής με τη ρομφαία μέσα από το σπήλαιο και λέει τίμια και σπαρακτικά: γιατί μου στερείτε τον ήλιο, γιατί μου κλέβετε το φεγγάρι, γιατί μου εξαφανίζετε το ποτάμι, γιατί μου παίρνεται την ψυχή. Απολογηθείτε !
Και οι εξουθενωμένες σκιές που δεν γνωρίζουν τον ήλιο, δεν γνωρίζουν το φεγγάρι, δεν γνωρίζουν την ψυχή, ενδοσκοπούν εαυτές , παραξενεύονται και σιωπούν. Μην δικάζεις αγαπητέ Καθηγητά τις σκιές. Δείξε ουράνια επιείκεια στην έρημη, όπως την κατάντησαν, γη, στην Έρημη Χώρα.
Εξ άλλου στο καθαρτήριό σου την ημέρα, του απευκταίας πραγματικότητας παραμυθοδράματος, δεν θα εμφανισθούν, η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη, θα δικασθούν ερήμην. Γιατί το φως δεν νίκησε ακόμη το σκοτάδι και την άβυσσο των ψυχών. Ο ήλιος της δικαιοσύνης δεν έλαμψε ακόμη από όλους και για όλους. Ούτε οι πολλοί έγιναν τόσο δυνατοί και μεγάλοι . Ο μοναχικός ποιητής είναι ο σημαιοφόρος, ο δυνατός!
Με μαεστρία και σπάνιο λεκτικό απόθεμα, χτίζεις αριστοτεχνικά, Κωνσταντίνε, την λευκή ομορφιά της ζωής, χρωματίζεις αρμονικά και με λεπτές πινελιές τον πλούτο και την γοητευτική απλότητα των συστατικών του τοπίου και αποκαλύπτεις περίτρανα τα μυστικά και το μεγαλείο της φύσης και του περιβάλλοντος.
Σε ελεύθερο στίχο, με περίσσια παραδοσιακή και πηγαία έμπνευση, άφθονο και εκλεπτυσμένο λυρισμό αφήνεις να σχηματίζονται και να ελευθερώνονται αβίαστα, στον καμβά της ακριβής και γόνιμης πατρώας γης, μοσχολουσμένα στα φυτά, στα άνθη, στον άνεμο, στον ουρανό και στο σύννεφο, υψηλά νοήματα, μαγευτικές εικόνες, υπερβατικές αναζητήσεις, προσωπικά βιώματα, πλούσια συναισθήματα, διδακτικού συμβολισμού και προβληματισμού και ασυνόρευτης απήχησης, αποδοχής και ακτινοβολίας, που μας αγγίζουν όλους και όλες τις εποχές.
Καλά κάνεις και ζητάς την παράταση της ομορφιάς και των αρωμάτων, καλά κάνεις και κυνηγάς τους κλέφτες των ονείρων και ακολουθείς το άσπρο ποτάμι, καλά κάνεις και αγναντεύεις το φεγγάρι, το δικό σου φεγγάρι, καλά κάνεις και δοξάζεις το θεϊκό πέταγμα και το τέλειο κελάηδημα των πουλιών, καλά κάνεις και υμνείς και τραγουδάς τον έρωτα και την αγάπη, τη νιότη και το μέστωμα, καλά κάνεις και απαλύνεις τις συμφορές της ζωής και εξανθρωπίζεις το θάνατο, καλά κάνεις και στηλιτεύεις και καυτηριάζεις τον επαμφοτερισμό, την υποκρισία, τον αβδηριτισμό και την αδιαφορία, καλά κάνεις και αναπολείς τον καλπασμό και την ορμή των αλόγων, τον σάλαγο και την βουκολική γαλήνη των κοπαδιών, καλά κάνεις και αρμέγεις τη νοστιμιά της φύσης από το χυμό του μήλου, του ροδιού, και του κυδωνιού, από το άρωμα του κέδρου ,του βασιλικού και της μαντζουράνας .
Καλά κάνεις και ρουφάς την πεμπτουσία από αυτό το θαυμάσιο που υπάρχει σήμερα και χάνεται πιθανόν αύριο!
Μα πάνω απ όλα, μας παρασέρνεις μέσα στο άρμα του ποιητικού σου ήλιου, στο συναρπαστικό ονειρικό ταξίδι, όταν αφήνεις ελεύθερη και ανέγγιχτη την ψυχή σου να πετάξει και να φτερουγίσει αγνή και καθάρια, στα πάναγνα βουνά και στον πεντακάθαρο ουρανό στης πατρίδας σου, εκεί όπου τα ωραιοπαθή και περήφανα φεγγάρια, χλωμά και λυπημένα θα ψάχνουν μάταια τις βουβές νύχτες στο βυθό και ανάμεσα στα νούφαρα να ανακαλύψουν τη δική τους ομορφιά.
Ολόθερμα εγκάρδια συγχαρητήρια για την εκπληκτική σου δουλειά . Με τόλμη και γοητεία ικανοποιείς και τις πιο υψηλές ποιητικές απαιτήσεις. Τα βαθειά μηνύματά σου θα βρίσκουν πάντα γόνιμους αποδέκτες, θα φωτίζουν, θα διδάσκουν, θα συγκινούν, θα προβληματίζουν και θα συντροφεύουν ευχάριστα, δημιουργικά και για πάντα, τους πιστούς στις αρχές και στις αξίες, τους λάτρεις της πατρογονικής γης, τους εραστές της ομορφιάς της φύσης ,τους τροφοδότες του πολιτισμού και της τέχνης και τους κυνηγούς και υπηρέτες του καλού, του ακριβού και του ωραίου .